Oni. Żyjący w „Kraju Kwitnącej Cebuli” przeciętnie za 1800 zł na rękę. Muszą wyżyć do ostatniego dnia miesiąca. Próbują zaspokoić swoje podstawowe potrzeby. Nie mogą zapomnieć o zapłaceniu rachunków, a chcą pamiętać o zakupie nowej zabawki dla dziecka. Wiecznie sfrustrowani. Oni. Żyjący w marzeniach sennych, nie mający czasu na sen i na życie. Muzułmany. Muzułmany to my.
W odradzającej się Polsce postanowiliśmy zamknąć się na inne kultury. „Multikulti” to zło. Zachłyśnięci otwartością świata, możliwością podróżowania, kapitalizmem – tak naprawdę boimy się inności, nowości, zmienności. Co tydzień odwiedzając kościół, nie wstydzimy się oceniać innych. Upraszczamy sobie życie, wierząc bezmyślnie w stereotypy. Uchodźcy, geje, lesbijki, degeneraci, alkoholicy, kur*y, złodzieje, nieroby… Muzułmany.
Masz 3 sekundy, aby się zastanowić, kogo uratujesz przed śmiercią. 5 osób czy 1 osobę?
Wybierasz 5 osób?
A czy przez chwilę zastanowiłeś się, jakiego byłyby wyznania, jaki miałyby kolor skóry, jakiej byłyby narodowości? Czy ważny jest dla ciebie po prostu człowiek? Lepiej jak zginie 5 osób, z którymi się nie zgadzasz, czy jedna, z którą łącza cię poglądy? A jak jesteś w stanie ocenić jej sposób myślenia „na pierwszy rzut oka”?
Czy dla przeciętnego obywatela Polski, ważniejsze jest to, aby miał za co zapłacić rachunki i kupić dziecku wymarzoną zabawkę? A może globalne wybory wpływają na nasze małe światy? Czy światem rządzi spisek? Czy wszystkich łączą niebezpieczne powiązania, o których nie zdajemy sobie sprawy? Może uchodźcy kierują się do Europy, bo tak jest lepiej dla USA i Rosji? Może „muzułmanie” chcą zniszczyć nasz europejski ład – niszcząc nasze wartości, zwyczaje i wiarę? A może każdy z nas codziennie jest takim muzułmanem, który walczy o przetrwanie i szuka wolności? Może nie wszyscy uchodźcy to terroryści, a nie każdy człowiek, który jest ci bliski, chce dla ciebie dobrze?
Spektakl „Muzułmany” (A. Pałyga, reż. P. Ratajczak) przedstawia cały wachlarz pytań, z którymi zmagamy się codziennie. Próbujemy żyć normalnie – chodzimy do pracy, rodzimy dzieci, wychodzimy za mąż, obchodzimy święta. Świat wydaje się być normalnym. Zwyczajny do tego stopnia, że szara rzeczywistość liczona jest w pieniądzach. Czy wymarzona przyszłość czeka na matkę wychowującą samotnie dziecko, która nawet go nie widuje, ponieważ musi pracować? Jaką perspektywę życia zgotujemy przyszłym pokoleniom? Czy musimy tak ciągle gnać za dobrobytem?
Na deskach Teatru Śląskiego w spektaklu „Muzułmany” zderzają się małe światy poszczególnych ludzi z tym wielkim – ogólnoświatowym. Na scenie występuje czterech aktorów z odmiennymi poglądami. Kobieta samotnie wychowująca dziecko (w roli E. Kutynia), która ma dość swojej pracy. Stary człowiek (w roli A. Dopierała), który wierzy w każdy spisek, a przejmując się globalnymi problemami, sam zapomina o swoim zdrowiu – ma raka. Kolejny bohater to młody mężczyzna (w roli M. Rolnicki), który jest tolerancyjny, gotowy na zmiany, otwarty na nowości. Jest również stara kobieta (w roli B. Murzyńska), która nie przejmuje się problemami świata, ponieważ dotknęła ją najgorsza tragedia – jej światek rozpadł się na małe kawałki z powodu rozwodu jej syna. Wykłócają się o swoje racje w pracy (w Galerii Handlowej), próbują walczyć na argumenty. Stara, stary, młoda, młody… Przedstawieni bezosobowo, dobitnie, aby ujednolicić i ukazać, że ludzie pracujący w pewnym momencie zatracają już człowieczeństwo.
„Muzumłany” to bardzo trudna sztuka, która adekwatnie do poruszanych tematów została przedstawiona w sposób emocjonalny i kontrowersyjny. Spektakl jest podsumowaniem współczesnych czasów. Czasów, które rodzą w nas frustracje i ciągłe nagromadzenie pytań, które rządzi nad deficytem odpowiedzi. „Muzułmany” to spektakl o każdym z nas, o naszych lękach, problemach, błędach, które nierzadko przypisujemy innym, obwiniając ich za niepowodzenia w naszym życiu. Muzułmany… to my.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=feXEGezylnw[/embedyt]
Autorka tekstu: Martyna Gwóźdź
Zdjęcia: Teatr Śląski